ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

Θυμάμαι μεγάλη πλημμύρα στα Χανιά ως παιδί όπου ο μπαμπάς μου βοηθώντας πλημμυρισμένους γειτόνους έχασε στα νερά την παντόφλα του. Τη βρήκα μέρες μετά κοκκαλωμένη στο δρόμο, και κατάσαρκα κάτω από τη σχολική μου ποδιά την πήγα σπίτι. Νόμιζα πως αν γύριζε η παντόφλα σπίτι θα ξαναγυρίζαμε στην κανονικότητα κι όλα θα ήταν όπως πριν. Τα παιδιά που έζησαν την καταστροφή, έστω και μέσα από τις εικόνες της τηλεόρασης ή το θρήνο των γειτόνων, έχουνζήσει την απώλεια της βασικής τους ασφάλειας και χρειάζονται την υποστήριξή μας έστω κι αν δεν ξέρουν να τη ζητήσουν:
- Τα παιδιά ζουν γιγάντιο και υπερ-απειλητικό το συναίσθημα της καταστροφής, ο φόβος τους εύκολα παίρνει ακραίες διαστάσεις ακόμα κι όταν δεν κινδυνεύουν ευθέως. Η απάντηση σε αυτόν τον φόβο είναι η δράση. “Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς;” Αυτή είναι η ερώτηση που δίνει στο παιδί αίσθημα δύναμης και ελέγχου/σιγουριάς… Το παιδί σας κάποτε δεν θα θυμάται την Μπάρμπι που του χαρίσατε, αλλά θα θυμάται τέτοιες στιγμές όπου πάνω από ένα σακουλάκι φακή κι ένα κουτί γάλα για τους άστεγους ένιωσε το δικό του ηρωισμό, τη δική του δύναμη να μπορεί να…σώζει τον κόσμο με τον απλό, μικρό δικό του τρόπο
- Μην ωρύεστε για το ανίκανο κράτος, τους εμπρηστές, την απουσία των φορέων μπροστά στο παιδί… μέσα από το δικό μας θυμό ρουφά και όλο μας το φόβο και το αίσθημα του αβοήθητου! Ας μάθουμε στα παιδιά μας όχι τη γκρίνια (όσο δίκαιη και να είναι) αλλά τη μάχη
- Μην εστιάζετε εσείς ο ίδιος μόνο στην απώλεια και τη φρίκη… κουβεντιάστε με το παιδί και όλα τα θετικά που συμβαίνουν, δηλαδή πόσοι άνθρωποι έχουν γίνει μια ψυχή για να προσφέρουν αίμα, φάρμακα, τροφή και φροντίδα στους πληγέντες, πώς η κοινωνία αυτο-οργανώνεται για να συνεισφέρει
- Πείτε τους άπειρες φορές… “όλα καλά, είμαστε ασφαλείς… και γι’ αυτό μπορούμε να νοιαζόμαστε και να προσφέρουμε”
- Μην αφήνετε να παίζει η τηλεόραση τις ίδιες εικόνες ξανά και ξανά μπροστά στο παιδί, δεν χρειάζεται να ξαναζεί τις φοβερές στιγμές, ή να νομίζει πως οι φωτιές συνεχίζονται, επειδή συνέχεια τις παίζει η τηλεόραση
- Συχνά εμείς οι μεγάλοι παρακολουθούμε με εμμονή τις τρομερές ειδήσεις… όλη αυτή η φρίκη ανάβει αλλά και ξορκίζει το φόβο μας, και θλιβερά ανακουφίζει πως εμείς τη γλιτώσαμε τελικά. Οι τηλεοπτικές καταστροφές όμως εθίζουν τα παιδιά μας στην αδρεναλίνη χωρίς εκτόνωση. Να σβήσουμε το κουτί και να κάτσουμε μαζί να κουβεντιάσουμε…
- Αν χάσατε κομμάτι της περιουσίας σας, το παιδί χρειάζεται να ακούσει: “το σπίτι είμαστε εμείς…συνεχίζουμε, προχωράμε μπροστά”

Σε τέτοιες στιγμές, το δικό μας κουράγιο, είναι αυτό με το οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας αργότερα τη δική τους τη ζωή…αυτό και το λιμάνι μιας σφιχτής αγκαλιάς!

Agnes Alice Mariakaki, certified trauma expert

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10155846802063391&set=a.10150325362448391.350437.651903390&type=3&theater

Αναρτήθηκε από:

Νίκη Λουκά B.A., M.Phil.

Ειδική Παιδαγωγός