Όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη την επιβράβευση. Για να μη χάσει, όμως, την αξία και την αποτελεσματικότητά της θα πρέπει αυτή να γίνεται με μέτρο και παράλληλα να τηρούνται πιστά κάποιοι κανόνες: 

Πολλά γνωστά παιχνίδια μπορούν να προσαρμοστούν για παιδιά με Διάσπαση Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) με τους κανόνες και τις προκλήσεις να δυσκολεύουν και να πολλαπλασιάζονται σταδιακά με τον καιρό.Αυτή η προσέγγιση βοηθά τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ να κατακτήσουν γνωστικές προκλήσεις σιγά-σιγά, χτίζοντας βήμα-βήμα την ικανότητά τους να μένουν συγκεντρωμένοι σε ένα παιχνίδι, να ακολουθούν περίπλοκους κανόνες και να διαχειρίζονται τον εκνευρισμό και την απογοήτευση.

Η ζωή με ένα νήπιο είναι αναμφισβήτητα γεμάτη εκπλήξεις και φυσικά καθόλου βαρετή. Όταν δεν το μικρό σας είναι ένα τσακ παραπάνω ζωηρό από άλλα παιδάκια τότε η καθημερινότητά σας μπορεί να γίνει περιπετειώδης και γεμάτη προκλήσεις, από το πώς θα καταφέρετε να το ηρεμήσετε και να το βάλετε για ύπνο μέχρι πώς θα αποφύγετε τις μεταξύ σας διαμάχες.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δίνουν την παρουσία τους τα τελευταία χρόνια σχεδόν σε κάθε σπίτι. Η εμφάνισή τους προκαλεί πολλές συζητήσεις, διαφωνίες και έρευνες για το αν τελικά είναι περισσότερο επικίνδυνα απ’ όσο ψυχαγωγικά.

Τα αποτελέσματα ερευνών, που έχουν διεξαχθεί σχετικά με τη χρήση τους, δείχνουν τις αρνητικές αλλά και τις θετικές επιπτώσεις, που μπορούν να προκαλέσουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στα παιδιά.

Έχετε παρατηρήσει ποτέ τον εαυτό σας όταν βρίσκεστε με τα παιδιά σας, και κυρίως, τα πιο μικρά;

Πόσες φορές τα κρατάτε στην αγκαλιά σας και παράλληλα ασχολείστε με το κινητό σας; Ή πόσες στιγμές τους είπατε να περιμένουν για ένα τελευταίο scrollάρισμα στην οθόνη;

Η λέξη «κακιά» δεν σημαίνει να στείλετε το πεντάχρονο αγόρι σας στα φανάρια ή να φέρεστε βίαια στο κοριτσάκι σας. Μπορεί, όμως, το αγγελούδι σας να σας βλέπει έτσι, επειδή θέτετε κανόνες, επειδή τους βάζετε πρόγραμμα ή επειδή δεν τους κάνετε όλα τα χατίρια.

Όλες οι μητέρες αναγκάζονται να γίνουν αυστηρές, απόλυτες, να μείνουν αμετακίνητες στις αρχές τους. Στα μάτια των παιδιών τους, μπορεί να φαίνονται «κακιές» κι εκείνες να νιώθουν τύψεις, αλλά είναι κάποια πράγματα, που πρέπει να γίνονται.

Πριν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε ή να αιτιολογήσουμε την εμφάνιση μιας τέτοιας συμπεριφοράς στα παιδιά, θα πρέπει πρώτα να διαχωρίσουμε τις ηλικίες τους.

Έτσι λοιπόν, ένα παιδί ηλικίας 5,5 με 6 ετών και πάνω, είναι πλέον σε θέση να γνωρίζει το σωστό και το λάθος και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αν πάρει κάτι από κάποιον άλλον, θα το κάνει κρυφά και φυσικά θα αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με το θέμα.

Παρατηρώντας τα παιδιά καθημερινά βλέπουμε πόσο έχει μειωθεί η προσοχή τους στα μαθήματα και στο διάβασμα γενικότερα. Είναι τα ίδια παιδιά που μπορούν ώρες να είναι αφοσιωμένα σε μια οθόνη κι όμως να αδυνατούν να μείνουν συγκεντρωμένα μπροστά στα βιβλία τους. Γενιές της τεχνολογικής εποχής! Ζουν σ’ ένα κόσμο βομβαρδισμένο από εικόνες και πληροφορίες που τους παρουσιάζονται μπροστά τους με απίστευτες ταχύτητες όποια ώρα τις αναζητήσουν!

Πόσα δώρα «αντέχει» ένα παιδί χωρίς να γίνει κακομαθημένο και χωρίς να μπερδεύει τα συναισθήματα με τα χρήματα; 6 απαντήσεις για να είστε ένας πραγματικά καλός Αϊ-Βασίλης.

Σε κάθε γιορτή έχουμε το ίδιο δίλημμα: Τι να τους πάρουμε, τα έχουν όλα. Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα βαφτιστήρια, τα παιδιά των φίλων, πριν προλάβουν να επιθυμήσουν κάτι, το έχουν κιόλας αποκτήσει. Και κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, επαναλαμβάνεται η ίδια τελετουργία: Εμείς και όλοι οι υπόλοιποι μαζί τα πνίγουμε στα δώρα. Πριν κάνετε λοιπόν το κουμάντο σας και φέτος με τον Αϊ-Βασίλη, διαβάστε τις παρακάτω απαντήσεις στις πιο καίριες ερωτήσεις σχετικά με τα δώρα των παιδιών, τα καλά και τα στραβά τους. 

“Όλη μέρα στο σχολείο μου λένε τι να κάνω, μετά με παίρνεις, με τρέχεις από δω, από κει, μπαλέτο ή/και λογοθεραπεία. Μετά διάβασμα ελληνικά. Μετά μπάνιο (και μαλλιά!). Μετά φαγητό. Μετά δόντια. Μετά πιτζάμα. Μήπως ξέχασες να με αφήνεις να παίξω;”

“Κανείς δεν ψηλώνει περισσότερο αν μετριέται πιο συχνά” – Roland Meighan

Τα τελευταία χρόνια, δεκάδες σελίδες στο διαδίκτυο προτείνουν έξυπνες ιδέες για το πώς να ενθαρρύνουμε μέσα από έναν διασκεδαστικό τρόπο το κομμάτι της μάθησης σε όλο και μικρότερες ηλικίες.

Να το κοιτάς το παιδί σου... να βλέπεις με τα μάτια του. Να το αφουγκράζεσαι την ώρα που σου μιλά.

Μεγαλώσαμε και μπερδευτήκαμε..

Μας έβαλαν τόσα μες το μυαλό... τόσες άχρηστες πληροφορίες και τόσες περιττές ανάγκες, που ξεχάσαμε τι στα αλήθεια θέλουμε, για να είμαστε ευτυχισμένοι...

Για πολλά παιδιά, η πρώτη πραγματική εμπειρία  με την απώλεια συμβαίνει όταν ένα κατοικίδιο ζώο πεθάνει. Όταν πεθάνει ένα κατοικίδιο, τα παιδιά περισσότερο χρειάζονται παρηγοριά, αγάπη και  υποστήριξη παρά  περίπλοκες ιατρικές ή επιστημονικές εξηγήσεις για την κατάσταση. Οι αντιδράσεις των παιδιών για το θάνατο ενός κατοικίδιου  θα εξαρτηθούν από την ηλικία και το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο βρίσκονται. 

 «Έφαγες όλο σου το φαγητό, δεν κάνεις φασαρία, άρα είσαι καλό παιδί!»

 «Χτύπησες τον αδερφό σου, έσπασες το πιάτο, τι κακό παιδί που είσαι!»

Υπάρχει πράγματι καλό παιδί και κακό παιδί κι αν ναι, τι είναι αυτό που καθιστά ένα παιδί καλύτερο από ένα άλλο;