Να το κοιτάς το παιδί σου... να βλέπεις με τα μάτια του…

Να το κοιτάς το παιδί σου... να βλέπεις με τα μάτια του. Να το αφουγκράζεσαι την ώρα που σου μιλά.

Μεγαλώσαμε και μπερδευτήκαμε..

Μας έβαλαν τόσα μες το μυαλό... τόσες άχρηστες πληροφορίες και τόσες περιττές ανάγκες, που ξεχάσαμε τι στα αλήθεια θέλουμε, για να είμαστε ευτυχισμένοι...

Ξοδεύουμε χρήματα για ακριβά παιχνίδια… μα για δες τα, ακόμα γελάνε με τη ψυχή τους, όταν παίζουνε κρυφτό!

Ξοδεύουμε τόσα για τα τελευταία αθλητικά, που προστάζει η μόδα… μα για κοίτα τα, τρελαίνονται να περπατούν ξυπόλητα στην άμμο…

Κι αυτά τα πανάκριβα ρούχα;

Τα αγχώνουν, δεν το βλέπεις;;; Κι εσένα μαζί…

Άστα με τη φόρμα τους να παίξουν και να λερωθούν… Να γεμίσουν χώματα κι αλεύρι... Λάσπες και νερά…

Ξέχασες τι ήθελες, όταν ήσουν παιδί;

Χώρο. Μόνο αυτό. Και δυο φίλους να παίζεις μαζί τους, μέχρι να νυχτώσει. Κι αν δεν υπήρχαν; Ποιον πείραζε;;; Εγώ έφτιαξα τόσες φίλες, όταν έπαιζα μόνη. Άλλες φορές νεράιδες κι άλλες πειρατή.

Μεγάλωσες τόσο που θεωρείς, αλήθεια, πιο σημαντική την  τιμή αυτού που αγοράζεις, από την ώρα που θα σπαταλούσες ευχαρίστα για να το κάνεις μόνη;

Τίποτα δε θέλουν τα παιδιά. Μόνο χώρο. Κάπου να απλώσουν τη φαντασία τους. Και είτε ζεις σε 20 είτε σε 200τμ αυτή είναι μαγική... κατακλύζει το σπίτι τους κι ο τόπος μυρίζει αστερόσκονη και γέλιο...

Georgia Hatzidaki

https://www.facebook.com/groups/154318895326314/

Αναρτήθηκε από:

Νίκη Λουκά, Β.Α., M.Phil.

Ειδική Παιδαγωγός