Μήπως ξέχασες να με αφήσεις να παίξω Μαμά / Μπαμπά;

“Όλη μέρα στο σχολείο μου λένε τι να κάνω, μετά με παίρνεις, με τρέχεις από δω, από κει, μπαλέτο ή/και λογοθεραπεία. Μετά διάβασμα ελληνικά. Μετά μπάνιο (και μαλλιά!). Μετά φαγητό. Μετά δόντια. Μετά πιτζάμα. Μήπως ξέχασες να με αφήνεις να παίξω;”

Χοπ, χοπ, χοπ!

Από μικρή ηλικία, τα παιδιά πάνε σχολείο ένα μεγάλο μέρος της ημέρας και εκεί έχουν ένα δομημένο πρόγραμμα με δραστηριότητες.

Χοπ, χοπ, χοπ!

Όταν γυρνάνε σπίτι το απόγευμα και τα ΣΚ, τους έχουμε πρόγραμμα επίσης.

Χοπ, χοπ, χοπ.

Πρέπει να μάθουν πράγματα, να έχουν ερεθίσματα (τι; 4 ετών και δεν έχει ξεκινήσει πιάνο;).

Χοπ, χοπ, χοπ.

Η μέρα τους είναι μία σειρά από ΄πρέπει’, ‘πάμε’ και ‘γρήγορα’.

Πολλή πίεση….

Και παιχνίδι; Πουθενά. Ή τουλάχιστον, όχι αρκετά.

Μήπως κάτι δεν πάει καλά; Μήπως δεν παίζουν πια;   

Ε όχι! Αυτό είναι παράλογο!

Ένα παιδί μαθαίνει τόσα πολλά παίζοντας ελεύθερα.

Είναι ζωτικής σημασίας τα παιδιά να έχουν χρόνο χωρίς ‘πρέπει’, χωρίς δομή. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά…

Γιατί ο ελεύθερος χρόνος και το ελεύθερο παιχνίδι είναι σημαντικά για την ανάπτυξη τους.

‘’Μιλούν συχνά για το παιχνίδι σαν να είναι μία ανάπαυλα από τη σοβαρή μάθηση, αλλά για τα παιδιά το παιχνίδι είναι σοβαρή μάθηση’’ Mr Rogers

Τι μαθαίνει λοιπόν;

1.  Το ελεύθερο παιχνίδι ανοίγει το παράθυρο της φαντασίας.

Όταν δεν έχουν κάτι να κάνουν και τους αφήνουμε ελεύθερο χρόνο, τα παιδιά θα μπουν στο κόσμο της φαντασίας, ένα πάπλωμα θα γίνει μία σκηνή, ένα μαξιλάρι θα γίνει κρεβάτι.

Για μένα, το να βλέπω τα παιδιά μου να δημιουργήσουν το δικό τους κόσμο χωρίς όρια, με μία μαξιλαροθήκη, δύο κάλτσες και τρία σουβέρ είναι απόλαυση.

2. Το κενό στο πρόγραμμα και η βαρεμάρα μαθαίνει στο παιδί να περνάει καλά μόνο του

Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι με κινητά, οθόνες κτλ και έχουμε ξεχάσει τα οφέλη της προσωρινής μοναξιάς. Πολλοί από εμάς έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είμαι μόνος μου και να είμαι καλά με τον εαυτό μας. Καταπίνουμε τη μοναξιά κάνοντας scrolling down…

Εάν αφήνουμε το παιδί για λίγο μόνο του χωρίς δομημένη δραστηριότητα, μαθαίνει να βρίσκει ασχολίες και να απολαμβάνει αυτό το χρόνο που καταφέρνει μόνο του να περνάει καλά. Μαθαίνει ότι δεν είναι πρόβλημα να είσαι μόνος σου, ότι είναι κάτι φυσιολογικό.

3.Το ελεύθερο παιχνίδι κάνει το παιδί πιο αυτόνομο

Είναι πολύ απλό: όταν έχει κενό, το παιδί μπορεί να αποφασίσει αυτό τι θα κάνει. Όταν το παιδί έχει ένα συνεχόμενο δομημένο πρόγραμμα ή το απασχολούμε όλη την ώρα, δεν αποφασίζει τι του αρέσει να κάνει. Όταν έχει κενό, έχει την ευκαιρία να είναι ο αρχηγός και να εξερευνήσει τι του αρέσει να κάνει. Θα κερδίσει αυτοεκτίμηση και αυτονομία.

4. Το ελεύθερο παιχνίδι κάνει τα παιδιά λιγότερο αγχώδη

Στο βιβλίο ‘’Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο’’ μας λένε ότι το ελεύθερο παιχνίδι διδάσκει τα παιδιά να είναι ανθεκτικά ψυχικά και ότι η ανθεκτικότητα είναι σπουδαία για την αποφυγή του άγχους και της κατάθλιψης…

Μας θυμίζουν ότι η ευτυχία δεν προέρχεται μόνο από μία καλή εκπαίδευση (ούτε καλούς βαθμούς!) αλλά από ένα σύνολο δεξιοτήτων ζωής όπως η δημοκρατική στάση, η ανθεκτικότητα, η αυτοεκτίμηση, η κοινωνικοποίηση κτλ. Προσωπικά, είμαι σίγουρη για αυτό.

Με άλλα λόγια, το παιχνίδι διδάσκει βασικές δεξιότητες ζωής, δεν είναι απαραίτητα ορατές αμέσως, αλλά δημιουργεί μία εσωτερική πυξίδα στο παιδί.

Ξέροντας όλα αυτά, προτίμησα (αφού μπορούμε προς το παρόν!) να έχουμε ελεύθερα τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα τουλάχιστον (αφού πάνε ήδη 8 ώρες σχολείο/ημέρα). Έτσι, δεν έχουμε ξεκινήσει δραστηριότητες (Όταν θελήσουν και ζητήσουν να κάνουν κάτι, εννοείται ότι θα τις ακούσω).

Και τι κάνουμε ;

Τα απογεύματα έχουμε παιχνίδι. Τελεία.

Είναι μία παρένθεση στο χάος και στην πίεση.

Μία φούσκα δική τους. Μία φούσκα που την γεμίζουν όπως θέλουν. Και μακάρι να βαριούνται! (πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ βέβαια αφού έχουν μάθει έτσι).

Παίζουν μόνες τους, τσακώνονται εννοείται. Και αυτό στο παιχνίδι είναι!

Σε αρκετά παιχνίδια φαντασίας και μη, παίζω κι εγώ : με ξεκουράζει ψυχικά και κάποιες φορές και σωματικά (κάνω πολύ καλά το μωρό στο πάτωμα ξαπλωμένο που κλαίει!).

Σημασία έχει ότι προς το παρόν ΔΕΝ τρέχουμε.

https://www.positiveparents.gr/blog/mipos-ksexases-na-me-afiseis-na-paikso?fbclid=IwAR2DUm682GdoWycWMyy62GD-qJ2kNA-arUmgJ4YwqzMkSKq51i67DzG6i08

Αναρτήθηκε από:

Νίκη Λουκά B.A., M.Phil.

Ειδική Παιδαγωγός