Όταν η πολύ καλή μου φίλη, μου υπενθύμιζε συχνά ότι ο Πέτρος διαφέρει από τα συνομήλικά του παιδιά, την έβρισκα υπερβολική. Όταν σε μια συνηθισμένη επίσκεψη για εμβόλια είπε ο γιατρός «Διακρίνω κάποια αυτιστικά στοιχεία», νιώσαμε να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας. Το μυαλό μας δεν είχε πάει ποτέ στον αυτισμό.

Ακόμα κι όταν αναπόφευκτα τον συγκρίναμε με τον συνομήλικο ξάδελφο του, λέγαμε ότι ο δικός μας χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα. Ούτε δώσαμε σημασία, όταν συστηματικά απέφευγε να κοιτά τους ανθρώπους στα μάτια. Η δικαιολογία ήταν και πάλι εκεί. Το παιδί μας ήταν σνομπ. 

Με ιδιαίτερη ευαισθησία ένας γονέας περιγράφει πτυχές της καθημερινότητας και τις λεπτές ισορροπίες οι οποίες μπορεί να κάνουν τη διαφορά και να δημιουργήσουν θετικό αποτέλεσμα. Η επιστολή του γονέα που έφτασε στο «Έθνος» είναι η εξής:

Ο αυτισμός είναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή η οποία επιδρά σε πολλούς τομείς της ανάπτυξης ενός ατόμου. Η κλινική εικόνα του αυτισμού δεν είναι ομοιογενής, αλλά κυμαίνεται από ηπιότερες μορφές (με ελάχιστα και σε ήπια μορφή αυτιστικά στοιχεία και φυσιολογική νοημοσύνη) μέχρι βαρύτερες μορφές (με πολλαπλά αυτιστικά στοιχεία συνοδευμένα από βαριά νοητική καθυστέρηση). Τα άτομα με αυτισμό παρουσιάζουν έκπτωση σε τρεις βασικούς τομείς:

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του αυτισμού το οποίο συναντάται συχνά στα άτομα που ανήκουν στις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος ή του συνδρόμου Άσπεργκερ, είναι η ενασχόληση με «ειδικά ενδιαφέροντα». Η συχνότητά του μάλιστα είναι τέτοια που το καθιστά ένα από τα διαγνωστικά κριτήρια των διαταραχών του φάσματος του αυτισμού. Σύμφωνα με το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών DSM-IV, ένα από τα διαγνωστικά κριτήρια του συνδρόμου Άσπεργκερ είναι «οι επαναλαμβανόμενες και στερεοτυπικές συμπεριφορές που είναι μη φυσιολογικές, είτε σε επίπεδο έντασης ή συγκέντρωσης». Στην τελευταία έκδοση του DSM, το DSM-V, τα διαγνωστικά κριτήρια των διαταραχών του αυτιστικού φάσματος περιλαμβάνουν «αρκετά περιορισμένα ενδιαφέροντα που είναι μη φυσιολογικά είτε στην ένταση είτε στη συγκέντρωση (π.χ. προσκόλληση ή ενασχόληση με ασυνήθιστα αντικείμενα ή ενδιαφέροντα).

Ένα φθινοπωρινό πρωινό λίγο μετά την αυγή, δυο μαύρα σύννεφα φάνηκαν πάνω από το δάσος. Μεγάλα όσο δυο πόλεις αγκαλιά, με σχήμα ακανόνιστο. Τα βάραινε βλέπετε όλη αυτή η βροχή που είχαν μαζέψει από το μεγάλο τους ταξίδι πάνω από τη θάλασσα. Μια φουσκώναν από δω , μια φουσκώναν από κει , άλλαζε τη μορφή τους ο αγέρας.

Μύθος: «Ο Αυτισμός ή οι διαταραχές αυτιστικού φάσματος είναι το αποτέλεσμα κακής γονεϊκής συμπεριφοράς.»

Γεγονός: Αν και Αυτισμός είναι μια αναγνωρισμένη ψυχική διαταραχή, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων την κατανοούν με λανθασμένο τρόπο. Παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως τα αίτια του Αυτισμού, είναι σαφές ότι μπορεί περιλαμβάνουν μια ισχυρή γενετική βάση. Το πρόβλημα αυξάνεται και εμφανίζεται σε όλο τον κόσμο. Ο Αυτισμός εμφανίζεται στο ένα στα 250 παιδιά και τέσσερα στα πέντε παιδιά με Αυτισμό ή Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος, είναι αγόρια. Η διαταραχή αυτιστικού φάσματος επηρεάζει περισσότερα παιδιά από ό,τι ο καρκίνος, η κυστική ίνωση και η σκλήρυνση κατά πλάκας μαζί.

Μία από τις δυσκολότερες και πιο απαιτητικές καταστάσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τα άτομα με αυτισμό όσο και οι οικογένειές τους και το περιβάλλον τους είναι τα ξεσπάσματα θυμού, ή αλλιώς στην ξένη βιβλιογραφία meltdowns (κατάρρευση). Για καλύτερη κατανόηση θα αναφερόμαστε στα meltdowns, ως ξεσπάσματα θυμού.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΣΠΕΡΓΚΕΡ

Το σύνδρομο Άσπεργκερ είναι μια ισόβια διαταραχή που επηρεάζει το πως το άτομο αντιλαμβάνεται τον κόσμο, επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει και αλληλεπιδρά με άλλα άτομα. Αποτελεί όπως και ο κλασσικός αυτισμός μια «διαταραχή φάσματος» επειδή επηρεάζει τα άτομα

(γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου)

Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν εγώ, ένα μικρό στρουμπουλό μωράκι με κάστανα μάτια και μαύρα φουντωτά μαλλιά σαν του σκαντζόχοιρου την γούνα.

Εγώ δεν ήμουν σαν τα άλλα τα μωράκια. Δεν μου άρεσαν τα μάτια των ανθρώπων όπως με κοιτούσαν, πονούσα όταν με παίρναν αγκαλιά, τρόμαζα στους δυνατούς τους ήχους και ή γεύση των φαγητών μου έφερνε αναγούλα. Μου άρεσε μόνο να κοιτώ το φως , να χαζεύω τα λογότυπα από τα παιχνίδια μου και να κρατώ στα χέρια ένα τιμόνι, που το γυρνούσα όλη μέρα γύρω γύρω.