Ένα παιδί με ΔΕΠΥ μέσα στην τάξη

Είναι γεγονός ότι η περίπτωση ενός παιδιού με ΔΕΠΥ μέσα στην τάξη δεν είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να τύχει σ’ έναν εκπαιδευτικό.

Η εικόνα ενός παιδιού με ΔΕΠΥ, είναι αυτή ενός δύσκολου και ατίθασου παιδιού που δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά, ενώ με μεγάλη δυσκολία μπορεί να βρει κανείς δύο καλές κουβέντες για να το επαινέσει. Είναι άτακτο, αδέξιο και απρόσεχτο, ανοργάνωτο, προκλητικό, κακός μαθητής, ενώ δεν φαίνεται ότι έχει κάποιο νοητικό πρόβλημα. Είναι το παιδί που φέρνει σε απελπισία γονείς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι συχνά αισθάνονται ανίκανοι και αποτυχημένοι, φθάνοντας μέχρι και του σημείου της απόρριψης.

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ, λόγω του αθέλητου της συμπεριφοράς τους, συχνά «κακοποιούνται» ψυχικά και. σωματικά.  Εκπαιδευτικοί και γονείς νομίζουν ότι τα παιδιά αυτά «βαριούνται» και δε θέλουν να σκεφτούν ή να δουλέψουν. Τα παιδιά από τη μεριά τους, λόγω της απόρριψης που δέχονται, αισθάνονται απογοήτευση και αγανάκτηση από τις συνεχείς αποτυχίες τους και παρουσιάζουν μη σκόπιμες διαταρακτικές συμπεριφορές , ως αντίδραση στο περιβάλλον που τα τιμωρεί, τα στιγματίζει και τους βάζει ετικέτα.

Έχοντας δυσκολία να μπουν στη θέση του άλλου, δεν μπορούν να κάνουν φίλους ή να τους διατηρήσουν και μένουν απομονωμένα από τους συμμαθητές τους. Απογοητεύονται, παραιτούνται από προσπάθειες ελέγχου της συμπεριφοράς τους και καταφεύγουν σε ανώριμους τρόπους συμπεριφοράς π.χ. θεατρινισμούς για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον της ομάδας και να γίνουν αποδεκτά.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι τα παιδιά αυτά δεν είναι «κακά». Δε συμπεριφέρονται έτσι σκόπιμα, για να εξοργίζουν τους γύρω τους, αλλά το κάνουν προσπαθώντας να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Η συμπεριφορά τους είναι στην ουσία κραυγή για βοήθεια, συμπαράσταση και αποδοχή. Δεν είναι αντικοινωνικά στοιχεία, ούτε πρέπει να γίνονται οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» στο σπίτι, στο σχολείο ή στην παρέα.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού έχει αλλάξει. Ο νέος ρόλος, που πηγάζει από τις δημοκρατικές αρχές της εκπαίδευσης «ποιότητα για όλους και των ίσων ευκαιριών», είναι τελείως διαφορετικός. Ο εκπαιδευτικός καλείται να λειτουργήσει όχι μόνο ως διαμεσολαβητής γνώσης, αλλά και ως διαχειριστής σχέσεων, ψυχολόγος, υποστηρικτής, κλπ. και μάλιστα χωρίς την απαιτούμενη υποστήριξη από την Πολιτεία. Όταν όμως ξέρει κανείς, ότι οι ενέργειές του έχουν αποτέλεσμα και βοηθούν ένα παιδί με τόσα αρνητικά προβλήματα να τα ξεπεράσει και να φτάσει στο σημείο να λειτουργεί, όπως όλα τα άλλα άτομα, τότε πρέπει να το προσπαθήσει, γιατί αξίζει να μην το αφήσει να καταστραφεί.

http://www.adhdhellas.org/ekpaidefsi/ekpaideftikoi

Αναρτήθηκε από:

Νίκη Λουκά B.A., M.Phil.

Ειδική Παιδαγωγός