Και με έκαναν καλύτερη μητέρα αλλά και… καλύτερο άνθρωπο!

Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στους New York Times Shouting Is the New Spanking (Οι Φωνές είναι το Νέο Ξύλο) η Amy McCready, οικογενειακή σύμβουλος και ιδρύτρια του συμβουλευτικού site για γονείς Positive Parenting Solution μας εξηγεί ότι σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, οι υστερικές φωνές και τα ουρλιαχτά, έχουν αντικαταστήσει σήμερα το παραδοσιακό «ξύλο, που βγήκε από τον παράδεισο».

Η βασική αιτία για την οποία ένα παιδί γίνεται κακομαθημένο σχετίζεται με το στυλ διαπαιδαγώγησής του από τους γονείς.

Οι υπερβολικά επιεικείς γονείς που τα επιτρέπουν όλα, δε βάζουν όρια, δεν θέτουν και δεν τηρούν συγκεκριμένους κανόνες (αλλά ακόμα κι αν βάλουν εκ των υστέρων, στην απόγνωσή τους, κάποιον κανόνα τον καταπατούν πολύ γρήγορα) και που υποχωρούν στη γκρίνια ή τα ξεσπάσματα θυμού του παιδιού τους, είναι αυτοί που με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν ένα κακομαθημένο παιδί.

Η σχέση μεταξύ αδερφών δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Είναι από τις πιο δυνατές και τις πιο ιδιαίτερες. Παρ’ όλα αυτά όσοι έχετε παιδιά και αδέρφια θα ξέρετε, ότι είναι και από τις πιο… θυελλώδεις.

Οι τσακωμοί και οι εντάσεις μεταξύ αδερφών δεν λείπουν, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, ενώ τα παράπονα για τις προτιμήσεις των γονιών δεν σταματούν ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Κι όσο κι αν οι τελευταίοι προσπαθούν να δείξουν στα παιδιά τους, ότι η αγάπη τους είναι ίδια για όλους, συχνά δεν τα καταφέρνουν.

Τους τελευταίους μήνες ήρθε και στην Ελλάδα το νέο παιχνίδι που ξεπουλάει σε Βρετανία, Αμερική και Amazon και ονομάζεται fidget spinner (νευρική σβούρα).

Είναι η μόδα της εποχής. Είναι παιχνίδι, είναι εύκολο, δεν θέλει ιδιαίτερες δεξιότητες και έχει γίνει η νέα μανία μικρών και μεγάλων παγκοσμίως. Σύμφωνα με την Independent από τα 50 παιχνίδια που πουλάνε περισσότερο αυτή την περίοδο, τα 49 είναι fidget spinners.

Μια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή.

Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: «Να του λέτε παραμύθια». «Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. «Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη. Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».

από την Kathy Winters

Είμαι το παιδί που φαίνεται γεμάτο υγεία.
Γεννήθηκα με δέκα δάχτυλα στα χέρια και δέκα δάχτυλα στα πόδια.
Όμως κάτι είναι διαφορετικό, κάπου στο νου μου
Και τι είναι αυτό, κανείς δεν ξέρει.
Είμαι το παιδί που κάνει το δικό του αγώνα στο σχολείο
Αν και όλοι λένε ότι είμαι απόλυτα έξυπνος.

Γιατί αυτή η τόσο συνηθισμένη φράση στέλνει στα παιδιά μας το λάθος μήνυμα!

Όταν βρισκόμαστε κοντά σε συγγενείς και φίλους, είναι λογικό όλοι να θέλουν να εκφράσουν την αγάπη τους στο παιδί μας με αγκαλιές, φιλιά και παιχνίδια. Ακόμα κι όταν το ίδιο το παιδί δεν θέλει…

Τι γίνεται, λοιπόν, όταν το παιδί –είτε επειδή είναι από τη φύση του διστακτικό, είτε επειδή απλώς δεν θέλει- αντιδρά και αρνείται να δείξει οικειότητα; 

Έμαθε. Να μη σε εμπιστεύεται. Και ‘Έπαθε… τα παρακάτω:

(Από έρευνες σε παιδιά που δέχονταν ξυλιές στον ποπό με συχνότητα μια φορά το μήνα)

• Μικρότερη εγκεφαλική μάζα από όση θα μπορούσε να έχει.
• Αυξήθηκαν οι πιθανότητες να εμφανίσει καρκίνο διαφόρων μορφών, λόγω της εκχεόμενης κορτιζόλης από τον εγκέφαλο τη στιγμή του χτυπήματος και αργότερα.
• Αυξήθηκαν οι πιθανότητες να γίνει παχύσαρκο.
• Αυξήθηκε η επιθετικότητά του.

Όταν τα παιδιά σας ζητάνε μια αγκαλιά…………

« Μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε» γράφει σε ποίημα της η Κική Δημουλά επισημαίνοντας τη μεγάλη ανάγκη των παιδιών για την αγκαλιά μας.

Η αγκαλιά διοχετεύει ένα αίσθημα ασφάλειας, σιγουριάς και προστασίας.  Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε αισθανθεί, πόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά μας αλλά και εμείς μια σφικτή αγκαλιά. Μια ζεστή αγκαλιά είναι για τον καθένα μας μαγική.  Είναι μια μορφή έκφρασης της αγάπης μας για ένα άνθρωπο. Μια ζεστή, τρυφερή και αληθινή αγκαλιά χαράζει ένα όμορφο κανάλι επικοινωνίας.  Το άγγιγμα είναι ανάγκη του κάθε ανθρώπου. Εκτοξεύει μια πληθώρα από θετικά συναισθήματα, που με απλά λόγια κάνουν το παιδί αλλά και το καθένα μας να αισθάνεται όμορφα.

Με ιδιαίτερη ευαισθησία ένας γονέας περιγράφει πτυχές της καθημερινότητας και τις λεπτές ισορροπίες οι οποίες μπορεί να κάνουν τη διαφορά και να δημιουργήσουν θετικό αποτέλεσμα. Η επιστολή του γονέα που έφτασε στο «Έθνος» είναι η εξής:

Πολλοί γονείς αντικρίζοντας την προοπτική / πιθανότητα αναστολής φοίτησης στο Δημοτικό Σχολείο νιώθουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους… Θα ’πρεπε όμως;

Πολλά παιδιά ξεκινούν τη φοίτησή τους στην Α’ Δημοτικού, χωρίς να είναι έτοιμα γι’ αυτή, αφού παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις σε βασικούς τομείς. 

Παραλία... Ο Χρήστος ο μικρός μου γιος πηγαίνει σε κάθε έναν ξεχωριστά και τον ρωτά τι κινητό έχει... Άλλοι του απαντούν, άλλοι κάνουν ότι δεν τον ακούν . Κι εγώ πίσω του να προσπαθώ να τον βοηθήσω να αλληλεπιδρά με όλους αυτούς τους ανθρώπους . Άλλοι ενοχλούνται, άλλοι πάλι τον βρίσκουν χαριτωμένο. Ο Χρήστος είναι στο φάσμα του αυτισμού. 

Κάποια παιδιά λένε «μαμά» πριν κλείσουν καν τους εννέα μήνες, ενώ άλλα μέχρι να σβήσουν και το δεύτερο κεράκι τους προτιμούν απλώς να ακούν. Δέκα απαντήσεις ρίχνουν φως σε αντίστοιχες ερωτήσεις και αιτιολογούν γιατί η ομιλία εξελίσσεται διαφορετικά από παιδί σε παιδί…

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο τόσο εξαίσιο σε κάθε του σημείο, ώστε θεωρώ απαραίτητο να έρθει στα χέρια κάθε γονέα. Δυστυχώς τα προβλήματα συμπεριφοράς και τα μαθησιακά αυξάνονται συνεχώς.

Είναι συχνή παρατήρηση από πολλούς εκπαιδευτικούς ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Παρατηρείται μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα παιδιά όλων των ηλικιών συχνότερα ή πιο σπάνια λένε ψέματα. Οι λόγοι ποικίλουν και σχετίζονται με διάφορους παράγοντες όπως την ηλικία και το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, τη σχέση με τους γονείς, τον φόβο τιμωρίας/ σύγκρουσης ή την αδυναμία ανάληψης ευθύνης. Οι γονείς όμως μέσα από τη σχέση τους με το παιδί τους μπορούν να μετριάζουν ή ακόμα και να ελαχιστοποιήσουν τέτοιες ανεπιθύμητες συμπεριφορές.